Belle:12-01: rotorua tot karangau gorge

Belle 12-01-13: rotorua- hot water beach- waihi- glenriver- dat leuke strandje- coromandel township- fantail bay coromandel peninsula-karaungau gorge

Het emotionele cynisme ten aanzien van de reis heeft zich weer omgezet in goede zin. Gelukkig maar, want we hadden nog wat voor de boeg! Het hele noordeiland, singapore, bali, en de terugreis.
Op het noordeiland aangekomen zijn we eigenlijk gewoon reismoe. Er zal ook hier vast veel te zien zijn. Maar we skippen graag. Hawks bay, mt egmond, hobbit oord, glowworms, allemaal dingen die we lekker aan ons voorbij laten gaan. Ik vind het duizelingwekkend elke avond de boekjes te lezen, en te bedenken waar morgen naar toe te gaan. Ik kan geen plaatsnaam meer onthouden, en kan 100 keer dezelfde camping gids openslaan.
Hoe verzin je het ook, de subtielste variaties aan plaatnamen: tamarui, tamarangui, tamaranga, taranga, tarea... Een voorbeeld van allemaal verschillende plaatsen op een ogenschijnlijk klein geografisch gebied.

Onze laatste beste beslissing was om te beslissen niet meer het noorderland boven Auckland te doen. Oorspronkelijk hadden we 10 dagen voor de Coromandel en Northland uitgetrokken. Ik kon geen touw aan het Noordland vastknopen, en we willen niet veel meer rijden. Toedelodokie noordeiland, en we luieren nu lekker op de Coromandel Peninsula.

Dat doet ons en de kindjes goed! 

Ik kick extra op janAlbert sinds hij zn stoute schoenen aan heeft. Toen we op een klein slingerend gravel weggetje met linkszijdige afgrond reden, langs de oostkust van Coromandel, pakte ik effe de verzekeringspapieren erbij... Bleek in de kleine letters te staan dat dat stukje weg, 1 van de5 stukjes verboden weg zijn in heel nieuw zeeland voor het verhuur bedrijf vanwege de smalle en gevaarlijke weg. 
Dat kon stoere Sjap niet deren, en hij heeft ons netjes ongedeerd en veilig op een waanzinnig mooi plekje afgevelerd. Fantail bay. Met een lichte extra zweetwalm om zich heen, zei hij wel bij het uitstappen gelijk dat we twee nachten gingen blijven, want die zelfde weg terug rijden gelijk de volgende dag was geen optie...
Noemenswaardig is dat we in de bocht voor onze camping een jeepje zagen bungelen over de rand. Bleek dat het een uur eerder gebeurd was, en het stelletje wat in de auto zat, was aan het bijkomen van hun bijna-dood ervaring op onze camping. Ik heb als dokter even aangeklopt, was geen letsel, maar ik vermoed wel een traumatische ervaring. De auto bungelde over de rand, en ze moesten de auto in evenwicht houden om de vrouw er uit te halen. 
Bleek de dag ervoor een campertje ook over de rand heen gegaan te zijn. 

We wandelen naar een waterval in het bos.
We drinken water uit de beek.
We eten vis wat de buurman net uit de zee heeft gehaald (redsnapper), we genieten van zonsondergang, en terwijl we met nze voeten in de branding staan, duiken 3 stingrays van 1,5m voor onze neus op! Staart omhoog, klaar voor de aanval. Ze komen af op de vis resten die de vissers daar in de zee hadden gegooid. 

Sved heeft het kleuren en stickeren ontdekt, en loopt buiten rondom de camper in zn luier. Hij is laatste weken echt goed te pas. Als hij onbegrijpbaar vervelend is, en dat is dan echt vervelend, dan is hij gewoon moe. eigenlijk heel simpel. Insmeren, omkleden, en douchen vind hij niks. Welk kind wel?  Eerder deze reis ging hij dan als een gemarteld speenvarken tekeer. Nu hebben we de nodige tricks. ( eerst tibs doen, eerst boven stuk uit dan pas onderstuk, keuzes geven, neit zomaar een kleding combi hem opleggen, etc). Hij heeft een taaltje die wij begrijpen. Het blijft een beetje bij "die die", maar daar is verassend veel nuance in aan te brengen: djie, dsie, tie, djou, etc. Wij begrijpen hem wel. 

Tibeau is meer op zichzelf, en speelt liever binnen.
Hij is ook veel bezig met de opa's en de oma's, en daantje weer zien. 
Gewoon camper moe, sveder moe, en z'n ouders zat. Hij heeft ook zoveel positieve energie en ontwikkeling getoont. Ik kan me voorstellen dat hij een "terugval" heeft.
Op de volgende camping in Karangua Gorge zijn ook veel kindjes. Tibs kiest ervoor om hier als een wolf door het leven te gaan, en heeft meer met de honden op het terrein. Vinny, het buurjongetje, breekt het ijs met een vliegtuig, en nu zit tibs bij hem in de tent te spelen.
Gister aangekomen in karunagau gorge dus. Een Doc camping, onderaan de berg. Effe een bosje door lopen en je komt op een waanzinnige swimminghole van de rivier. Water zo helder. Bij aankomst bij de camper vuurtje maken, muziekje aan, biertje open, en kindjes die spelen ontspanning op en top.

Vorige week zijn we van Rotorua (geothermale activiteit gedoe) richting coromandel gereist. In de buurt van een geothermaal iets, kreeg tibs een tak in het oog. Pijn, dikke tranen, rood, etc...  Ik natuurlijk denken aan hoornvlies beschadiging, en waarschijnlijk ook nog iets vn giftig zwavel op de stok... Oog uitgespoeld, en viel natuurlijk weer mee. 
Hot water beach lag op de route en moesten we even zien. Warm water uit de grond op het strand waar je kn kan badderen. Je maakt dus een kuil me een schep. Natuurijk alleen mogelik met eb... En daar hadden wij natuurlijk geen rekenning mee gehouden. Wel gezien, en warme bodem gevoeld, da's voor mij genoeg. 
Daarna geslapen op een camping in dorp Waihi met varkens, eenden en schapen, op een heuvel. 
Waihi blijkt een mijnstadje, met grote actieve mijn. Leuk voor de jongens om de grote graafmachines en dergelijke te zien.

Volgende camping was riverglen aan de rivier. En vers gevangen aal uit de rivier werd daar gerookt, bij een vuurtje aan de rivier. Ander hoogtepunt voor de jongens was een tamme kakatoe, en de marshmellows in het vuur.

Volgende dag via een waanzinnig strandje, waar ik de naam niet meer van weet, terechtgekomen in coromandel township. 
Op dat waanzinnige strandje kom ik er wederom achter de mensen hier el echt tevreden zijn me hoe voorzieningen als zorg geregeld zijn.

We maken rustig onze weg richting auckand, om daar de 18e de camper in te leveren.

Nog 5 nachtjes slapen... Hier volgt een lijstje van ongenoegen die je tegenkomt na 4 maanden in een camper leven, ( heel existentieel zijn ze niet, noemenswaardig ook dus niet):
Slapen op de tafel waar je net je vis van gegeten hebt ( we moeten elke avond ons bed opbouwen, en de eettafel dient dan als lattenbodem). 
Slapen naast je ronkende ijskast en stinkede wc.
Je bed opbouwen tot ontbijt tafel, aan een tafel waar niks op kan omdat die teveel wiebelt. 
Boven de plek waar je net geplast hebt, je tanden poetsen.
Da walk of shame: met je wc container de camping overlopen naar dumppoint.
Onder de camper hangen om je vaatwaswater te dumpen die altijd verstopt zit. 
Een douche hebben, maar niet kunnen gebruiken omdat het niet zo gebouwd is dat het water weg kan lopen ( camper staat wel altijd beetje scheef).
Rugklachten wegens het in rare bochten moeten wringen om je kleren te pakken/optebergen, kindjes op wc tillen in 90gr hoek, kindjes in en uit bed tillen.

Deze reis heeft veel mooie dingen gebracht. Decadente uitspattingen, totaal on-eco duizenden km rijden, terrasje hier terrasje daar, niks hoeven laten, alles mogen doen, met niks of niemand rekening hoeven houden behalve ons gezin. Niet te vergeten van zo dichtbij de kinderen mogen mee maken.
We gingen weg met een grote baby en een peuter. We komen terug met twee jongens.
We zijn gereset, verfrist en opgeladen. 
Ik kom onveranderd terug. Alleen werden een aantal minpunten van mijzelf hier extra bevestigd, misschien zelfs uitvergroot. Minpunten die ik vroeger altijd excuseerde voormezelf met het feit dat ik druk was met combi werk en kinderen. Maar nu moet ik toegeven dat ze toch echt onderdeel van mijn persoonlijkheid zijn. Nu nog kijken of en wat ik er aan ga doen.

Deze week had ik echter wel een clue te pakken voor mijn gevoel. Keuzes maken is vermoeiend. In een dagelijks geroutineerd leven is vaak veel al voor je bepaald op een dag. Je huis, je vervoer, je werkplek.06h op. 08h op werk, koffietje hier, lunchje daar. 18h kindjes ophalen, eten, aan tafel, naar bed. Weekend loopt anders, maar slaapplek staat vast. 

Hier moet je elke dag kiezen wat je de volgende dag gaat doen. Rij je door? Blijf je staan? Waar naar toe? Met pauze? Doorrijden? Nu tanken? Of tanken nadat de kindjes wakker zijn? Redden we dat? Hier lunchen of aan dat strand waar we net voorbij reden? Welke camping? Eenmaal aangekomen: is dit het wel? Moeten we dan doorrijden? En zo voort. 

Mensne die veel kunnen, en of veel willen zij ook blootgesteld aan meer keuzes. Ik begrijp nu dat dat veel energie kan kosten. Hoe meer je kan kiesen, hoe meer je kan, hoe meer je wil, hoe meer keus, hoe moeilijker en intensief. Gelukkig is het voor mij alleemala redelijk ovezichtelijk tot nu toe. 

Aan mij de taak om mijn dagelijkse leven niet als een geroutineerde autorit te laten zijn: op de automatishce piloot rijden, en bij bestemmjng zijn voordat ik het door heb. Dit rit is nog lang niet voorbij. Er zij veel ijkpunten in het dagelijkse leven, maar des te meer ruimte om dan bewuster de dag mee te maken. Hb

Nou, wel weer even genoeg voor vandaag! Ik ben benieuwd naar de verhalen van eertje uit zuidamerika, en paps en mams uit afrika!

Veel liefs, belle