Belle 27-01: bali-ubud-amed

Ubud en Amed. We hadden van te voren al ingeschat dat we niet zoveel van Bali zouden zien. Op de planning hadden we staan Ubud en Amed, en daar hebben we het bij kunnen houden tot nu toe.

In Ubud nemen we de tijd om wat Te wennen aan de 32 grdn. De kindjes slapen ook op rare tijden, en zijn op onverwachte momenten soms ineens heel moe, meestal natuurlijk niet tegelijk, dus veel verder dan de highlights en het zwembad bij het hotel komen we niet.  Monkey forrest, ubud palace, ubud market, en het Arma museum. Dat laatste vond ik heel gaaf. Ubud maakt het ons wel makkelijk: elk steegje heeft een verrassend mooi uitzicht op de rijstvelden. 
Tibs en Sved worden  hier overal gelijk omarmd, en genieten van de aandacht.
Ook het hotel personeel brengt rustig een uurtje door met sved, kleuren en puzzelen, terwijl ik er naast zit. Ik krijg wel op mn vingers getikt dat ik niet 1,5 jr lang borst voeding heb gegeven endat ik mijn kinderen niet elkedag douche. Het feit dat sveder de pagina aan het scheuren is van een stickerboek, wat de waarde heeft van een maand schoolgeld hier, zit mij dwars. Een maand school is 70.000 (=6€), en 1 jr is 1 millioen. En zo zitten er mij hier veel dingen niet lekker.
Op de ubud market lopen onderhandelen en afdingen, om bedragen wat in euro's niks vorstelt, en daarna, tegenover de markt met je krent op een terras gaan zitten om een ijsje te eten, ter waarde van hun maand salaris. 
Ik laat me ondertussen wel ongeneerd lekker verwennen in de spa van ons hotel, en daar geniet ik dan volop van. 
Ik eet me hier ook tonnetje rond! Zo lekker allemaal. 
Her en der wat ontmoetingen, zo ook met westerlngen die hier de "spirituele kant op zijn gegaan of gezocht". Wat mij dan opvalt is dat die mensen vooral veel over zichzelf en hun ervaringen kunnen praten, en juist meer egocentrisch uit hun zoektocht komen. Dat lijkt mij niet te passen bij de hindu-buddistisch gedachten goed. 
Het is overigens wel een levenswijze wat van mijn kant wat verdieping zou kunnen krijgen. Ik weet er weinig vanaf, maar het spreekt mij veel aan.

Van ubud een taxi rit naar Amed. Een hele mooie rit. Kronkel weggetje. Berg  op berg af, mooiste uitzichten, rijstvelden, talloze scooters overbeladen, schoolkinderen, dieren op de weg, groen groen groen, en veel hardwerkende mensnen langs de weg. Vrouwen die granietenachtige stenen aan het sjouwen zijn. De stenen waar dan later de tempels van gebouwd worden. 

Amed blijkt een heel schattig uitgerekt vissersdorp te zijn 5 km lang, met beach sfeer. Ik kreeg ook beetje afrika flashbacks hier.
We werden afgeleverd bij het luxtse van het luxste - cora view villa's. We hebben ook echt zoals op de plaatjes een huisje, riante villa, aan het strand, uitzicht op zee, zo'n fancy buiten badkamer etc. ZwemBad, maar natuurlijk. 
Op het stukje strand waar we aanzitten, verzamelen om 15h alle kinderen na school om te spelen in de rivier die in de zee stroomt. In de tropische regen. ( wij hebben het gepresteert om hier in de warmset maand met de meeste regen te zitten). Tibs doet enthousiast mee met de kindjes. eindelijk jongens waar hij echt mee kan stoeien. heel leuk. Sveder krijgt her en der een slok water binnen, en moet dat daarna bezuren met diarree en wat koorts. 
Volgende dag eten we in een ander tentje, onderweg er naar toe wordt er gevoetbald. Een serieus spel. tibs wil graag mee doen, maar ik schat in dat dat niet echt de bedoeling is. Hij wordt ook niet gevraagd. Hij blijft met open mond langs de kant kijken. 

We doen ons snorkel brilletje op, en duiken voor het hotel de zee in...wow! Alle kleuren van de regenboog. Grote maanvissen, alles. 
Wanneer we taxi willen bestellen om verderop het dorp in te gaan, kijken ze ons aan waarom we niet gewoon een scooter huren. Ja, gewoon, met z'n vieren op 1 scooter dat is doodnormaal hoor. Inderdaad, je ziet het hier ook veel. 
We doen het, en wat een vrijheid, en wat vinden de jongetjes, alle 3, en vrouw, het gaaf. Juigend allevier op de scooter. Heuveltje op, heuveltje af, bochtje om, uitzichtjes en vrijheid. Voor herhaling vatbaar.

Aan t einde van de dag met twee kindjes op het terras van het hotel eten. Op 1 meter afstand van de vissers en dorpskindjes af. Veel eten gaat niet op, Sved en Tibs ondertussen uitgekeken op hun auto's en speelgoed. Ze zitten wat verwned te zeuren. Het eten waar geen hap van gegeten is, maar wel aangetast, wordt met een glimlach afgeruimd. De jongens ruimen hun speelgoed van de vloer waar niet mee gespeeld is. Ik bestel dapper een locaal gerechtje, maar het blijkt niet zonder kokhalzen door m'n keel te kunnen. ( grote hele vissen, met graat, kop, staart en al. nee geen sardien.) Tja, op dat soort momenten voel ik me wel bezwaard.
Had ik op andere reis ervaringen niet zo'n erge last van, van die bewustwording als dat ik nu heb, dat ik me herriner. Panama waarschijnlijk nog te jong en met mezelf bezig.  In thailand was ik de student, langleve lol. In egypte opgesloten op een all-inclusive terrein, dus waarschijnlijk geen confrontatie met het contrast. Brazilie en afrika? Misschien kon ik daar mezlef overtuigen dat ik meer tussen de mensen leefde, dan naast de mensen, door de werkgerelateerde werkzaamheden? Geen idee. Misschien gewokn nog nooit zoveel luxe gehad. Past het bij mij? 

Maar goed, ondertussen mentaal klaar aan het maken voor thuiskomst. We zien allemaal waanzinnige fotos voorbij komen van ijslandschappen. Zo mooi! En ik speur het inernet en netwerk af op zoek naar werk. Want werken,Ja, daar heb zin in. Het is effe een zure appel wanneer de wekker om 6h gaat in het donker, maar eenmaal de deur uit is het een en al goede zin eigenlijk om het spreekuur te beginnen. Een ding is zeker: ik verheug me allereerst op terugkomen in amsterdam, en op de tweede plaats komt zeker weer lekker werken. 
We wennen ondertussen wat aan het nieuws dankzij nu.nl. 

Voor dat ik het weet zitten we in het vliegtuig terug, dus ik ga nog maar volop genieten van het zeewater wat 30grdn is, en mn snorkelbrilletje op zetten! Mijn roze bril heb ik thuis gelaten, die is niet nodig geweest. ;).

Veel liefs,
Belle