Belle 01-01-13: kerst en oud en nieuw

Belle: 01-01-13: kerst-Nelson-kaikoura-walvis-overtocht naar wellington-oud en nieuw-wainunga

Een gekke tijd achter de rug. Ik weet niet of het de naderende kerst was, het feit dat we bijna naar noordereiland gingen, of al lang over de helft zijn, maar het was een emotionele rollercoaster.
Ik had een soort waas van cynisme of sarcasme over wat ik aan het doen was met gezin. Van meer naar meer, van mooi uitzicht naar mooi uitzicht. Naar buiten konden we niet door regen, en als de in scheen, niet door DA DAMN SANDFLY. Een beetje gevangen in de camper dus, omringd door mooie natuur, terwijl in Nederland grote bultruggen aanspoelen, en de heuvels van limburg ook mooi zijn, en de stranden van de wadden eindeloos, en de giethoornse plassen mooi bevroren zijn, en de cliffen langs de stranden van normandie ook gaaf zijn. 
De week was wel goed om ons te laten uitblinken in het niks doen, en te ervaren dat dat eigenlijk ook heel goed gaat. Een wereld van verschil wat de kinderen betreft met voor ons vertrek. De kindjes scharrelen wat rond met en zonder elkaar, met autotjes verschuiven van hot naar ner. Wij kunnen rustig koffie doen en een gesprek voeren. S'avonds spelen ze nu leuk met elkaar zonder dat t binnen 1 minuut huilen is. Wij kijken gelukzalig toe, en voeren een gesprek! De volgende ochtend blijven ze beide op hun billen ontbijten, sved met schort om, allebei lepel in de hand en bordje schoonop zonder morren. Allemaal dingen wat ik me 2 maanden terug niet voor mogelijk hield. 
Een tijd van terugblikken en evaluatie dus, met daarbij komend wat heimwee. Ik verheug me weer op ons leventje in nederland, met ook alles wat we daar deden. 
Daarbij ook een schuldgevoel dat ik deze tijd niet tevreden kon zijn met wat ik had, maar zat te zeuren om het weer, de muggen, te warm, te koud, water te koud om te zwemmen, etc... T is ook nooit goed! Alles is relatief, hier weinig om handen, dus zijn de problemen gewoon van ander kaliber denk ik. 

In Nelson stonden we op de grootste camping van het zuidereiland. 800 plekken. Dat houdt in 800 campers en tentjes naast elkaar... Gevlucht van werk en sandfly...voorzien van de basis behoefte: kinderentertainment... Als ik het zo beschrijf, een soort vluchtelingenkamp, met als grootste doodsoorzaak welvaart en welvaartziektes, in tegenstelling tot HiV en uitdroging. 
Maar goed, we hebben het  wel fijn in Nelson! Zo fijn dat we een tweede nacht blijven. Eindelijk lekker weer in combinatie met zonder sandflies, het strand, speeltuinen, aanspraak, en genoeg bedrijvigheid om ons heen om over te roddelen. Zelfs een egel voor onze deur gehad en eendjes. 

Zo'n weekje hoort er ook bij misschien, bij een lange reis. Misschien is het keerpunt wel van vakantie naar reis wel nu. Nu echt los van werk, verwachtingen, the ratrace. Nu echt een overzicht van wat je tijdeljk hebt achtergelaten, en waar je aan wil sleutelen. Zowel aan jezelf als je leven.

Na Nelson in een stuk door naar Kaikoura. We konden het niet latem om proberen een walvis te spotten,voordat we de oversteek doen naar t noordereiland.
Wat een mooie tocht. We rijden door duinachtig geel landschaap getekend door pikzwarte koetjes zwartkopp schapen, heuvels gemarkeerd door velgroene rijen van wijngaarden. Ik hou van de oostkust.misschien wel meer dan de westkust.
We komen onverwahcts langs een kust bezaaid met zeehonden en jonkies.
En eindigen de reis in een irish pub, Donegal, met mooie tuin, waar we mogen staan voor de nacht. We worden daar zeer hartelijk ontvangen en verwend. Grote stukken taart. We waren net bezig met een iets gezonder leefpatrooon... Die paffige onderkinnetjes en wangetjes beginnen toch wel wat opvallend te worden op de foto's. 

We mogen niet op de boot met de kindjes om de walvissen te zien. Gelukkig maar. We horen alleen verhalen van zeeziek zijnen 1 walvis spotten. We besluiten met zn allen een vlegtuigje te nemen om de walvissen van boven te zien. 30 minuten, 4 walvissen! Met dolijnen die er over heen springen! Wat gaaf zeg. Zo imposant. Ze lijken uber chill die grote walvissen. Net als olifanten... Hoe groot ze ook zijn, ze stralen rust uit, en schuifelen ruisloos voorbij. 

Na kaikoura gaan we richting Picton, om de oversteek te maken naar t noordereiland-wellington. We dachten eerst in Wellington oud en nieuw te vieren. Maar de stad doet ons niks, dus we stappen maar in de camper de volgende dag en belsuiten door te rijden... Waar naar toe?wisten we ook niet zo goed. Gewoon: naar een mooi plekje, met leuke mensen,km om 12 uur gelukkig nieuw jaar aan te wensen.
Helaas... Mooi plekjes zij toch wat spaarzaam op dit stuk. Alle camping zijn vol. Overal staan borden:niet hier met je camper overnachten.en het wordt ons streng ontraden om wild te camperen. Dat zou gevaarlijk zijn in deze regio... Lekker dan. We komen terecht op een eerste camping... Ik regel de entree,terwijl JA in de camper wacht. Na veel tatoes, blikken bier, tandloze mensen, en in het gezicht getatoueerde mensen gezien te hebben, zakt de moed ons wel in de schoenen.we gaa braaf naar ons aangewezen plekje. Het voelt echt niet goed. We durven amper ons camper uit te komen. Wij zijn de outcast. Zelfs met al onze social skills gecombineerd, zullen we hier geen oog dicht kunnen doen.
Ik vraag g geld terug, en we besluiten weg te gaan.
Maar, waar naar toe?
Een dorp verder rijden we een andere camping op. Ook bomvol. We staan  als enige tourist tussen een big happy family. Iedereen kent elkaar hierbij naam. Er is wegens nieuw jaar een kinder talent show, en schmink. Kindjes in hun nopjes. Tibs kiest voor een draak op de wang. S'avonds wil hj niks liever dan ook op het podium dansen. Voordat de prijs uitreiking is, gaat hij dan ook los op de dans vloer met indrukwekkende moves. Bij de prijsuitreikingis hij vanmening dat hij ook een talentshow diploma mag hebben... Ik leg hem uit dat de kindjes heel lang geoefen hebben... " Maar ik heb toch ook net hele goed geoefend?!". Tijd om naar bed te gaan.
Wij zijn ook op, en gaan om 22h00 naar bed, en gaan slapend het nieuwe nieuw zeelandse jaar in. 
Volgende dag in de camper uit ins dak op gangnam styLe, en we maken een echt dans diploma voor tibs. 

Vandaag gereden naar Wangarui. Bijtijds gestrand op een fijne camping. Effe bijkomen van de laatse vele rijsessies. Sveder scharrelt lekker rond.  Hij spreekt alle woorden na, begrijpt veel, en ontwikkelt zijn eigen taaltje. inmiddels kan hij helaas ook aangeven dat hij televisie wil kijken... een iets mindere ontwikkeling, die komt door de dvd spelers tijdens t rijden... Sveder lijkt zich ook bewust te worden van luier en "bah". Zo hebben wij ook 3 x een plasje/drol op de grond van de wc gevonden...
Tibs rent achter andere kinderen aan. Oefent met "winkelen" (= hinkelen), en neem spilschat (=schilpad) mee naar t zwembad, en wil later wel pinano (piano) spelen. 
Opeens was ik even dokter. Onderweg lag een man naast zn scootmobiel op de weg. Gelukkig zonder aarzeling in actie, en het ging me goed af, voelde goed, toch een soort fietsen dokter zijn! 

Lekker veel gelezen. " de nieuwe spiritualteit", heb ik maar even vluchtig gelezen. Ik blijf het bijzonder vinden hoe sommige mensen schijnen door te hebben hoe het allemaal maar moet, dat "leven lijden", dat opschrijven, en dat ook nog eens publiceren, en ook nog soms rijk mee worden. Zoals een chopra. Maar ook verschillende buddischtisch namen, en andere geestelijk passeerde de revue. Waarop gebaseerd allemaal? 
Daphne deckers ook zo iemand (ja, ook gelezen). 
Hersenschimmen van Bernlef, heel aangrijpend.
De eetclub, soort gooische vrouwen maar wel spannend. En om dezelfde sfeer te blijven: Het diner van herman Koch. Zeer onwaarschijnlijk verhaal.
Verboden vruchten van Heleen van Royen; niet echt zingevend: een vrouw van 40 die een homovriend krijgt en een vibrator. Hoe kan je daar nou een boek over schrijven?
En nu Tikkop van adriaan van Dis: zo mooi. Hij staat met Grunberg aan de top van lievelngs schrijfstijl. Chris, voordat je naar Zuidafrika gaat, moet je echt dat boek lezen. Ik heb hem thuis liggen voor je. En voor iedereen die in afrika is geweest en naar verlangd, je bent er zo weer met adriaan van dis.

Ben benieuwd wat ik hier dan allemaal over denk als ik later groot ben, of oud en wijs ben. Maar wanneer ben je groot? Met twee kinderen op schoot, studieschuld en hypotheekschld achter de rug, en auto onder de kont, voel ik mij nog steeds niet groot. Ik denk altijd in de termen " als ik later groot ben". Ik hoop ook dat ik me altijd zo zal voelen, maar op ten duur wel oud en wijs wordt. Maar des te confronterender zijn de verdiepende rimpels, opkomende spataderen.
Later zal ik lachen over wat ik nu allemaal schrijf.

Gelukkig nieuw jaar 2013!!! Tot snel!

Belle